W podanych przykładach wykorzystano funkcję rank (VRank), ale można ją podobnie zastosować do funkcji HRank. Należy jednak pamiętać, że funkcje HRank dotyczy tylko tabel przestawnych.
Example 1:
Przeanalizujmy dwie jednowymiarowe tabele proste poniżej:
Obie tabele są takie same, ale pierwsza jest posortowana według pierwszej kolumny, a druga według ostatniej kolumny. Jest to przykład podstawowego działania funkcji rank. Najwyższa wartość jest sklasyfikowana najwyżej (najniższy numer klasyfikacji).
Funkcja rank zawsze zwraca NULL w wierszach sumy.
Example 2:
Przeanalizujmy poniższą dwuwymiarową tabelę przestawną:
Ta tabela opiera się na tych samych danych co dwie tabele w pierwszym przykładzie. Teraz można zobaczyć, dlaczego bieżący segment kolumny jest wewnętrznym zgrupowaniem w przypadku wielowymiarowym. Pole Month w obrębie grupy A jest klasyfikowane oddzielnie od pola Month w grupie B. Wprowadzając kwalifikator total, można ponownie uzyskać ogólną klasyfikację.
Example 3:
Na tym przykładzie przedstawiony zostanie wpływ stosowania różnych trybów w numerycznej reprezentacji klasyfikacji. Przeanalizujmy poniższą tabelę:
W trzeciej kolumnie pokazywana jest klasyfikacja w reprezentacji tekstowej, natomiast w kolumnach 4–8 pokazywana jest reprezentacja liczbowa tej samej klasyfikacji w różnych trybach. Wyrażenie w każdej kolumnie to:
num( rank( sum( X ), mode ))
gdzie mode przyjmuje wartość od 0 do 4.
Mode 0 (domyślnie) Wiersze 2 i 3 mają tę samą klasyfikację, ale wyraźnie znajdują się w niższej połowie klasyfikacji łącznej. Ich reprezentacja liczbowa jest zatem zaokrąglona w dół do 2. Wiersze 4 i 5 również mają tę samą klasyfikację, ale plasują się nieco powyżej środka tabeli klasyfikacji. A zatem otrzymują one reprezentację liczbową średniej pierwszej i ostatniej klasyfikacji w kolumnie ((1+8)/2=4,5). Ten tryb jest szczególnie przydatny podczas korzystania z Podpowiedzi wizualnych w celu zaznaczenia najwyższej i najniższej klasyfikacji danych w grupie.
Mode 1 W obu przypadkach używana jest niższa wartość klasyfikacji w obrębie grupy, tzn. 2 dla wierszy 2 i 3 oraz 4 dla wierszy 4 i 5.
Mode 2 W obu przypadkach używana jest średnia dolnej i górnej wartości klasyfikacji w obrębie grupy, tzn. 2,5 ((2+3)/2) dla wierszy 2 i 3 oraz 4,5 ((4+5)/2) dla wierszy 4 i 5.
Mode 3 W obu przypadkach używana jest wyższa wartość klasyfikacji w obrębie grupy, tzn. 3 dla wierszy 2 i 3 oraz 5 dla wierszy 4 i 5.
Mode 4 Do każdego wiersza przydzielona jest własna odrębna wartość liczbowa. Kolejność w obrębie grup o tej samej klasyfikacji jest określana przez kolejność sortowania wymiarów wykresu.
Example 4:
Na tym przykładzie przedstawiony zostanie efekt różnych formatów w tekstowej reprezentacji funkcji klasyfikacji. Przeanalizujmy poniższą tabelę:
W kolumnach 3–5 pokazana jest reprezentacja tekstowa tej samej funkcji klasyfikacji z różnymi wartościami w parametrze format.
Format 0 (domyślny) Wiersze o tej samej klasyfikacji są pokazywane jako „dolna wartość–górna wartość”, tzn. „2–3” i „4–5”.
Format 1 Wiersze o tej samej klasyfikacji zawsze otrzymują numer najniższej klasyfikacji jako reprezentację tekstową, w tym przypadku np. 2 dla wierszy 2 i 3.
Format 2 Jeden wiersz w każdej grupie o tej samej klasyfikacji otrzymuje numer dolnej klasyfikacji jako reprezentację tekstową, natomiast inne wiersze w obrębie grupy otrzymują ciąg pusty. Kolejność w obrębie grup o tej samej klasyfikacji jest określana przez kolejność sortowania wymiarów wykresu.